Türkiye’nin bölgesel enerji merkezi haline getirilmesi fikri yeni değil.
Ankara, daha 1990’lı yıllarda coğrafi konumu nedeniyle enerji geçiş ülkesi hedefini önüne koymuştu. 2000’li yıllara gelindiğinde bu yolda epey yol kat edilmişti.
Ancak burası Türkiye ve hedefler çabuk eskiyor. “Geçiş ülkesi olmak yetmez, enerji ticaretinde söz sahibi olmak daha önemli” fikri çok hızlı filizlendi. Anlaşılan o filiz de fidan olmaya doğru evriliyor. Türkiye şimdi bölgesel bir doğalgaz ticaret merkezi oluşturma projesini gündemine almış durumda.
Yeterli gaz tedarik kanalına ve/veya kaynağına sahip olunması, enerji ticaret merkezi haline gelmenin ön şartlarından biri. Kendi gazını üretebilmek de Türkiye’nin elini iyice güçlendirecektir. İşte bunu sağlayacak yerli gazın da eli kulağında.
Aslında ilk keşfedildiğinde Karadeniz gazının Cumhuriyet’in 100. yıldönümüne kadar şebekeye verileceği yönündeki açıklamalar kuşku ile karşılanmıştı. Bu şüpheler giderek azaldı ve neredeyse tamamen ortadan kalktı. Hatta şimdi yerli gazın o tarihlerde söylenenden bile daha erken şebekeye verileceği anlaşılmış görünüyor.
Enerji Bakanı Fatih Dönmez, şimdi Türkiye’nin ilk yerli off-shore gazının dünyada en hızlı tüketime sunulan doğalgaz unvanına sahip olacağını söylüyor heyecanla. Bu durumda diyebiliriz ki, artık bize gazın gelişini beklemek düşüyor. Umalım ve dileyelim ki, bu hedef realize olsun.
Peki bu noktaya nasıl gelindi? İleride bunun ayrıntılı hikayeleri yazılacaktır elbette. Ama biz duyduklarımızdan birini yazsak fena olmaz sanki.
Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanı Fatih Dönmez ile birlikte gazetecilere bilgi aktaran TPAO Genel Müdürü Melih Han Bilgin de heyecanlı. Bilgin, gazın boruya aktarılıp karaya taşınabilmesi için Karadeniz’in 2200 metre derinine yerleştirilmek üzere bazı özel ekipmanlara ihtiyaç duyulduğunu söyledi.
İtalya’ya sipariş edilen bu ekipmanlardan birinin zamanında üretildiği halde taşınmasında yaşanan iklim değişikliği kaynaklı sıkıntıyı ve bunun yol açtığı gecikme riskinin nasıl atlatıldığını anlattı:
“İtalya’da yaptırılan bir parçanın, tek ulaşım yolu olan Po nehrinde çalışan gemiler ile getiremeyeceğimiz ortaya çıktı. Çünkü nehirdeki su seviyesi tarihin en düşük seviyesini görmüştü. Bu yüzden sipariş ettiğimiz parçayı Po üzerinden getirecek gemileri yüzdürecek kadar su yoktu. Karadan getirmek için özel izinler almamız gerekti, 28 farklı belediyeden tek tek izin alındı. Bu süreçte Lombardia Valisi ile arkadaş olduk.”